Alas tres palang ng umaga nagising na ako. Masama ang aking panaginip.Pawisan akong bumangon sa kinahihigaan. Tumungo agad sa may kusina at uminom ng malamig na tubig. Parang natutuyuan ang aking lalamunan.
Dahil hindi na makatulog, binuksan ko ang laptop at kumonek sa internet. Nag-facebook na lang ako.
Sa pagbrobrowse sa newsfeed ng account ko sa Facebook, isa sa mga nakakuha ng aking atensiyon ay larawan ng isang batang Sudan na gumagapang papunta kung saan habang nasa likod nito ang isang buwitre na handang manila.
Sobrang payat ng bata. Tuyong-tuyo ang pangangatawan. Halos hindi na ito makagapang. Tila mamamatay na. Tumalon ang puso ko. Dinalaw ako ng habag at kaba.
Naging 1994 Pulitzer Nobel Prize Winner ang kumuha ng larawan ngunit 3 buwan lang ang lumipas nagpakamatay ang photographer dahil sa depresyon.
Napalagok muli ako ng isang basong tubig. Naalala ko noong bata pa ako. Takot na takot ako sa larawan ng mga sanggol na sobrang payat. Kasagsagan ng kampanya noon para maisalba sa taggutom ang Africa kaya madalas mapakita sa TV ang mga ganoong larawan. Nanginginig akong nagtatago kapag pinapakita na ito sa mga patalastas.
Ngayon, tinitiggan ko ang larawan. Pilit kong tinatanggal sa katawan ang pamilyar na pakiramdam. Bumuntong-hinga. Ayaw ko magaya kay Kevin Carter*.
Naka-ready na ang arrow icon na i-click ang share button.
Nagdesisyon ako. Hindi ko itinuloy ang pag-share sa larawan. Tumayo ako at kinuha ang lesson plan.
Isinama ko sa lesson si Kevin, ang larawan at ang taggutom sa Africa.
Ikinuwento ko din ang aking panaginip.
*Si Kevin Carter ay isang south-african photographer na nagpakamatay matapos magawaran bilang 1994 Pultizer Nobel Prize Award. Nagpakamatay ang photographer dahil sa matinding depresyon.
kuwadernonimano 